ابراهیم بن محمد بن عبدالله بن موسی بن جعفر از «  شادی » و او از « نسیم » و « ماریه » نقل می کند :

وقتی حضرت صاحب الزمان (ع) از مادر بزرگوارشان متولد شدند در حالتی که انگشت شهادت خود را به آسمان بلند کرده بودند بر سر زانوهای خویش افتادند . آن گاه عطسه ای کردند  و فرمودند :

« الحمدالله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله ؛ ظالمان خیال کرده اند که حجت خدا باطل شده است ؛ اگر به ما اذن سخن گفتن داده می شد یقیناً شکها از بین می رفت » .

منبع :  برکات حضرت ولی عصر: حکایات عبقریّ الحسان .ص 101 .تالیف مرحوم حاج شیخ علی اکبر نهاوندی / سید جواد معلم

امام رضا (ع) فرمودند :مبادا اعمال نیک را به اتکاى دوستى آل محمد (ص) رها کنید، مبادا دوستى آل محمد (ص) را به اتکاى اعمال صالح از دست بدهید، زیرا هیچ کدام از ایـن دو ، به تنهایى پذیرفته نمى شود.

منبع:اصول السته عشر(ط-دار الحدیث) ص5 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 2 ، ص 150

در نیمه ی شعبان غم و شادی شده درهم

محبوب کجایی که دل افگار تو باشم

انگشت نمایم ( یم = هستم ) به رهت خسرو خوبان

تا آنکه دمی در خط پرگار تو باشم

 ای کهف حصین ، شیعه یتیم است و غریبست

 گر جلوه کنی رونق گلزار تو باشم

تو حَبل متینی و سَبیلی و به تقوی

 چون شاه کلیدی و نگهدار تو باشم

چون چشم جهان بین تو بر من نظر افتد 

 زین لطف بسی شاکر دادار تو باشم

گویند مرو از پی خوبان زمانه 

ای خوبترین زنده به تیمار تو باشم

تو وارث دین ، منتقم خون حسینی ( ع) 

ای کاش شوم لایق و سردار تو باشم

بیمار شدم در غم هجران تو مولا 

فرهاد صفت عاشق تبدار تو باشم

گر قسمت من نیست روم مسجد سهله 

در کنج دلم کلبه ی اذکار تو باشم

در جشن ولادت ، همه ایران شده پر شور

من دربدر کوکب وانوار تو باشم

سروده شده توسط اینجانب