چشم را معمولأً به یک دستگاه دوربین عکاسی تشبیه می کنند که با عدسی خیلی ظریف خود از صحنه های مختلف عکسبرداری می کند و روی شبکیه ی چشم منعکس و از آنجا به وسیله اعصاب بینایی به مغز منتقل می گردد .
امیر المومنان علی (ع) می فرماید : شگفتا از این انسان که با یک قطعه پیه می بیند و با قطعه گوشتی سخن می گوید و با استخوانی می شنود و از شکافی نفس می کشد .(نهج البلاغه . کلمات قصار )
در قرآن کریم آمده است : قُل لِّلْمُؤْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصَارِهِمْ . ..به مردان مؤمن بگو تا چشم از نگاه ناروا بپوشانند .( سوره نور ایه 8)
وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ . به زنان مؤ من بگو تا چشم از نگاه ناروا بپوشانند . ( سوره نور ایه 31)
امام صادق (ع) فرمودند : هر کس چشمش به زنی بیفتد و چشم خود را از او بگرداند و به طرف آسمان نگاه کند یعنی رو به جانب لطف خدا نماید او را با حوریان بهشتی تزویج کند .
نگاه به چیز هایی که دید انسان را زیاد می کند :
1- نگاه به خانه ی کعبه 2- نگاه به قرآن 3- نگاه به چهره ی والدین 4- نگاه به آب جاری 5- نگاه به چهره ی عالم ربانی
این دردو این بلا به من از چشم من رسید/ چشمم گناه کردو دلم سوخت بی گــــناه/
ای دل کنون بنال در این بستگی و رنــــــج/ این است حد آن که ندارد ادب نگـــــــــــاه/
جهل از امراض روحی است که انسان را به غفلت و حیرت و نهایتاً به بیراهه می کشاند .شفای این درد علم است که به دست امام می باشد .یکی از اوصافی که امام رضا (ع) برای معرفی امام معصوم (ع) به کار برده اند تعبیر : « المخصوص بالعلم » است یعنی علم ، اختصاص به امام دارد . بنا بر این هر کس که بخواهد عالم شود باید به سراغ امام برود چرا که ایشان تنها منبع علم هستند .در فرازی از زیارت آل یاسین نیز امام زمان (عج) خود را « العلم المصبوب » یا « علم سرازیر شده » معرفی فرموده اند.به کار بردن تعبیر علم به جای عالم ، نشانه ی مبالغه است .یعنی امام (ع) علم مجسّم است .
امام رضا (ع) می فرمایند :
الامام الماء العذب علی الظّماء
امام ، آب شیرین در حال تشنگی ( برای شخص تشنه ) است .
امیرالمؤ منین علی (ع) فرمودند:
ای کمیل !همانا زمین از تله های شیاطین پر است . تنها کسانی از آنها نجات پیدا می کنند که به ما متشبّث شوند (بچسبند) و خداوند تو را آگاه فرموده که از آن تله ها فقط بندگانش نجات پیدا می کنند که بندگان او اهل ولایت ما ( اهل بیت ع) هستند.
دانه های باران
دانه های باران
می چکد بر کلبه
می زند یک بوسه
بر سر محبوبه
دانه های باران
می کند خرسندم
می گذارد مرهم
بر دل پر دردم
دانه های باران
می شود اشکی پاک
بر دوچشم کودک
در کنار یک پارک
دانه های باران
می گذارد کنسرت
می نوازد آهنگ
چشم بیژن شد گرد
دانه های باران
می کند هنگامه
می شود در شادی
مجری برنامه
دانه های باران
به چه عطر آگین است
می نوازد آهنگ
زندگی شیرین است
سروده : ف.س
این شعر سروده ی خودمه
دلم پر گشته از دردی و درمانی نمی بینم
دوا و مرهم و الطاف رحمانی نمی بینم
چه گویم از دوا و درد از بس سینه چرکینم
نفس هم رفته آه همچو بارانی نمی بینم
نفس بالا بیا بگشا دهان را و بخوان چون نی
که واحسرت در این دنیا سلیمانی نمی بینم
شفق می آید و رنگ غروب افتاده بر جانم
خداوندا در این غربت فرح جانی نمی بینم
بگویم دردها را یا که در صندوق دل باشد
بر این صندوق هم قفلی و دربانی نمی بینم.
