انسان با ایمان ساعت‏های زندگیش را به سه بخش تقسیم می ‏کند،

1ـ بخشی را به مناجات با خدا و برقراری ارتباط با آفریدگار جهان می‏ پردازد.

2ـ و بخشی را در طریق تأمین هزینه زندگی و سامان دادن به معاش(مانند غذا، لباس، مسکن و ..) به کار می ‏گیرد

3ـ و بخش دیگر را برای استراحت و بهره ‏گیری از لذّت‏های حلال و آرامش بخش روح و روان برمی‏ گزیند،

و برای خردمند صحیح نیست که حرکتش جز در یکی از این سه مورد باشد، یعنی تأمین معاش، و عبادت و آباد نمودن آخرت یا بهره‏ گیری از لذّت و آسایش غیر حرام

امام سجّاد(علیه‌السلام) در فرازی از دعای خود به خداوند عرض می‏ کند:

«وَ عَمِّرنِی ماکانَ عُمرِی بِذلَةً فِی طاعَتِکَ، فَاِذا کانَ عُمرِی مَرتَعاً لِلشَّیطانِ فاقبِضنِی اِلَیکَ؛ عمر طولانی تا هنگامی که عمرم در راه اطاعت تو صرف شود به من عطا کن، و هرگاه عمرم چراگاه شیطان گردد، جانم را قبل از پیشی گرفتن عذابت بگیر.»(1)

و در فراز دیگر عرض می‏ کند:

«وَ نبّهِنی لِذِکرِکَ فِی اَوقات الغَفلَةِ، وَ استَعمِلنِی بِطاعَتِکَ فِی اَیامِ المُهلَةِ؛

خدایا مرا در وقت‏ های غفلت و بی‏ خبری، برای یاد خودت هوشیار و بیدار کن، و در روزگار فرصت و فراغت، به عبادت و بندگی بگمار.»(2)

.........................................

1. صحیفه سجادیه، دعای بیستم، بند 6.

2. همان، بند 29.

منبع:http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=62719