انسان با ایمان ساعتهای زندگیش را به سه بخش تقسیم می کند،
1ـ بخشی را به مناجات با خدا و برقراری ارتباط با آفریدگار جهان می پردازد.
2ـ و بخشی را در طریق تأمین هزینه زندگی و سامان دادن به معاش(مانند غذا، لباس، مسکن و ..) به کار می گیرد
3ـ و بخش دیگر را برای استراحت و بهره گیری از لذّتهای حلال و آرامش بخش روح و روان برمی گزیند،
و برای خردمند صحیح نیست که حرکتش جز در یکی از این سه مورد باشد، یعنی تأمین معاش، و عبادت و آباد نمودن آخرت یا بهره گیری از لذّت و آسایش غیر حرام
امام سجّاد(علیه‌السلام) در فرازی از دعای خود به خداوند عرض می کند:
«وَ عَمِّرنِی ماکانَ عُمرِی بِذلَةً فِی طاعَتِکَ، فَاِذا کانَ عُمرِی مَرتَعاً لِلشَّیطانِ فاقبِضنِی اِلَیکَ؛ عمر طولانی تا هنگامی که عمرم در راه اطاعت تو صرف شود به من عطا کن، و هرگاه عمرم چراگاه شیطان گردد، جانم را قبل از پیشی گرفتن عذابت بگیر.»(1)
و در فراز دیگر عرض می کند:
«وَ نبّهِنی لِذِکرِکَ فِی اَوقات الغَفلَةِ، وَ استَعمِلنِی بِطاعَتِکَ فِی اَیامِ المُهلَةِ؛
خدایا مرا در وقت های غفلت و بی خبری، برای یاد خودت هوشیار و بیدار کن، و در روزگار فرصت و فراغت، به عبادت و بندگی بگمار.»(2)
.........................................
1. صحیفه سجادیه، دعای بیستم، بند 6.
2. همان، بند 29.
منبع:http://www.tebyan.net/newindex.aspx?pid=62719
