جابر جعفی از امام باقر(ع) چنین نقل می کند:

هنگامی که امیرالمؤمنین(ع) در مسجد کوفه بود، زنی نزد او آمد و از شوهرش شکایت کرد. امام به نفع شوهرش قضاوت کرد.

زن به خشم آمد و گفت: به خدا سوگند، داوری ات ناحق، قضاوتت نامیزان و حکمت ناعادلانه است. در محکمه الهی به محاکمه ات می کشانم.

امام علی(ع) مقداری او را نگریست و فرمود: دروغ گفتی ای بدخوی، ای بدخوی ای بدکار! آن زن ناگهان فراری شد.

عمرو بن حریث خود را به او رسانید و گفت: با علی سخنی گفتی و او پاسخی داد و تو فراری شدی؟

گفت: به خدا سوگند، علی مرا از حقیقتی آگاه ساخت که من از ابتدای ازدواجم تا کنون آن را از شوهرم پنهان کرده بودم.


عمرو نزد امیرالمؤمنین(ع) بازگشت و آنچه را شنیده بود، بیان کرد و گفت: یا امیرالمؤمنین، شما را به کهانت نمی شناختیم.

امام فرمود: وای بر تو! اینکه از من دیدی، کهانت نیست، بلکه خداوند در قرآن کریم فرموده است: انّ فی ذلک لایات للمتوسّمین.(1)

رسول خدا(ص) خود ، متوسِّم بود ، و من ، پس از او ، و امامان از نسل من ، پس از من، همگی ، ژرف اندیشانیم ،

و چون در آن زن نظر کردم، او را از سیمایش باخبر نمودم. [2]



_____________________________

[1]. سوره حجر، آیه 75.
[2]. فرات کوفی، تفسیر فرات الکوفی، ص 81.

منبع:http://www.cloob.com