آقایی از مدرسین می گفت: هر وقت ابتلا و همّ و حزنی در نجف به من دست می داد، غسل و طهارت می نمودم و به حرم می رفتم. گویا به حضرت امیر علیه السلام پناه می بردم و برای ابتلا و همّ و حزن من راه چاره و علاجی مشخص می شد. حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام و نیز هر کدام از ائمه اطهار علیهم السلام نسبت به قاصدین و مجاورین و زایرین مانند پدر مهربان نسبت به اولادش می باشند. آقای دیگری می گفت: هر وقت گرفتار و مهموم و مغموم می شوم، در ایوان طلای حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام می نشینم و به بارگاه آن حضرت نگاه می کنم و همّ و غم و یا گرفتاری ام رفع می شود. در توسّلات به حضرات معصومین علیهم السلام به بعضی نقدا چیزی می رسد و گرفتاری آنها رفع می شود، ولی بعضی دیگر بدون این که به آنها چیزی برسد آسوده می شوند و با خیال راحت برمی گردند. آقای دیگری می گفت: مدت ها به فقر و گرفتاری مبتلا بودم، چهل روز به امام زمان عجل اللّه تعالی فرجه الشریف متوسل شدم و به آن حضرت عریضه نوشتم و در آب جاری انداختم، روز آخر صدایی شنیدم که مرا با نام و نام پدر خواند و گفت: خیال می کنید ما از حال شما مطلع نیستیم؟! بدون این که چیزی بدهد. آن صدا، سوز دل مرا آرام کرد، مثل این که آب روی آتش بریزید.
