از جمله زیارات شریفه، زیارت ناحیه مقدسه است که منسوب به حضرت مهدی
آل محمد (عج) می باشد. یکی از فقرات زیارت مزبور، این جمله است:
«وَ لَئِن اَخَّرتَنِی الدُّهُور وَ عَاقَنِی عَن نَصرِکَ المَقدُور لاُ ندِبَنَّّ عَلَیکَ صَباحَاً وَ
مَساءَاً وَ لَاَبکَینَّ عَلَیکَ بَدَّلَ الدُّمُوعِ دَمَاً»
اگر روزگار مرا به تاخیر انداخت و از یاری و نصرت تو در روز عاشورا باز داشت،
هر آینه من صبح و شام بر تو ندبه می کنم و به جای قطرات اشک،
بر تو خون گریه می کنم.
این جمله، حاصل بزرگترین پیام محبت و دلبستگی و ارتباط دل و جان گوینده
با مخاطب می باشد و از جهاتی در خور توجه و تأمل کامل است.
در آغاز، از اینکه بر اثر قضاء الهی از نظر زمانی در عصر امام حسین (ع) نبوده و روی
جریان طبیعی می بایست چند نسل بگذرد، تا نوبت به او برسد و قدم به عرصه ی
وجود بگذارد، اظهار تألم و تأثر می نماید و گویا آرزو می کند که ای کاش جزء طبقات
قبل و نسل پیشین خاندان پیغمبر (ص) بود و به هنگام وقوع جریان دلسوز کربلا
جزء نسل موجود به شمار می رفت و امکان حضور در صحنه ی خونین و عرصه ی نبرد کربلا
برایش بود تا به یاری جدّ بزرگوار خود قیام کرده و با جان شریف خود رفع بلا از جان مبارک
آن حضرت می نمود و حتّی به مقام شهادت می رسید.
