از کتاب «اعلام الدّین» روایتست که:::: :
قَالَ علیه‌السلام: دِرَاسَه الْعِلْمِ لِقَاحُ الْمَعْرِفَه. وَ طُولُ التَّجَارِبِ زِیَادَه فِی الْعَقْلِ.
وَالشَّرَفُ التَّقْوَی. وَالْقُنُوعُ رَاحَه الاْبْدَانِ. وَمَنْ أَحَبَّکَ نَهَاکَ؛ وَمَنْ أَبْغَضَکَ أَغْرَاکَ.
«حضرت سیّد الشّهداء علیه السّلام چنین فرمود:
تدریس و تدرّس علم، پیوند معرفت
است، و درازای مدّت تجربه موجب زیادی عقل است. و
شرف انسان تقوای اوست. و
قناعت پیشگی، راحت بدن است. و
کسیکه تو را دوست دارد از ناشایستگی تو رامنع می‌کند؛ و
کسیکه تو را دشمن دارد تو را به کار زشت ترغیب می‌نماید.»
و نیز از مواعظ آن حضرت است که:
وَ قَالَ علیه‌السلام: إیَّاکَ وَمَا تَعْتَذِرُ مِنْهُ؛ فَإنَّ الْمُؤْمِنَ لاَ یُسِی´ءُ وَلاَیَعْتَذِرُ،
وَالْمُنَافِقُ کُلَّ یَوْمٍ یُسِی´ءُ وَیَعْتَذِرُ.
«و حضرت فرمودند: بپرهیز از انجام کاری که‌موجب پوزش و عذرخواهی تو گردد؛
مؤمن کسی است که بدی نمی‌کند و عذرخواهی
نیز نمی‌نماید، و امّا منافق کسی است که هر روز بدی می‌کند و سپس پوزش می‌طلبد.»
و نیز از مواعظ آن حضرت است که:
وَ قَالَ لاِبْنِهِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِمَا السَّلاَمُ:ای بُنَیَّ! إیَّاکَ وَظُلْمَ مَنْ
لاَ یَجِدُ عَلَیْکَ نَاصِرًا إلاَّ اللَهَ جَلَّ وَعَزَّ.
«و به فرزندش حضرت سجّاد، علیّ بن الحسین علیهما السّلام چنین پند می‌دهد:
ای نور دیده من! بپرهیز از ستم بر کسیکه غیر از خداوند جلَّ و عزّ یار و یاوری ندارد.»
منبع:امامیه
