هنگامی که سخن از حیای فاطمه(س) می‌گوئیم،
با حیای منحصر به فرد و بی‌نظیر مواجه می‌شویم،
آن حضرت در همین روزهای ماه جمادی با اسماء بنت عمیس
بود که شروع به گریه نمود و گریه‌اش فزونی گرفت،
اسماء از این گریه بهت زده شد، پرسید:
فاطمه جان! علت گریه چیست؟
پاسخ فاطمه(س) به این سوال عقل را مبهوت میکند،
او در حوادث بعد از مرگ فکر می‌کرد،
چیزی که کمتر کسی به آن می‌اندیشد:
گریه فاطمه برای این بود که چون مرگ فرا رسد و غسل و کفن شود
و بر تخته‌ای چوب حمل گردد و پوششی بر او بگسترانند،
که بدن را نشان میدهد و این شرم‌آور است که هنگام تشییع،
حجم بدن معلوم شود، به این صحنه فکر میکند و از روی شرم،
اشک می‌ریزد ـ
این فطرت پاک و مطهر دردانه رسول خدا(ص) است.
آری،
فاطمه بانویی با فضیلت، دختری مهربان، مجاهدی بردبار،
گوهری پاک و نایاب بود.
چه می‌توان گفت درباره بانویی که امام صادق(ع) می‌فرماید:
ما تکاملت النبوه لنبی حتی اقر بفضلها و محبتها:
نبوت هیچ پیامبری کامل نمی‌شود
جز اینکه به فضیلت و محبت فاطمه(س) اقرار کند.
امام حسن عسکری(ع) می‌فرماید: نحن حجج الله علی خلقه،
وجدتنا فاطمه(س) حجه الله علینا:
ما حجتهای خدا بر خلایقیم، و جده ما فاطمه(س) حجت خدا بر ماست.
افسوس که خزان عمر آن بانوی بی‌همتا زود فرا رسید
و طوفان ستم نهالی را که یادگار پیغمبر بود بر زمین انداخت
بانویی که امیرمومنان در غم فقدان او فرمود:
و اما حزنی سرمد: اندوه من پایان ندارد.
برترین صلوات خدا و فرشتگان بر در نایاب آفرینش، جلیبه حق،
فاطمه زهرا(س) باد.
