اگر چه بهار مدرسه ایست که درس های فراوانی دارد،
اما قرآن کریم بهار را بهترین بهانه برای یادآوری
دو نکته مهم و محوری قرار داده است:
1-خدا باوری(توحید)
2-معادباوری(قیامت)
آن ها که در عظمت خالق یکتا و قدرت بیکران او تردید دارند،
آنان که در امکان زندگی پس از مرگ شک دارند،
به بهار بنگرند که چون قیامت است
که سال های سال در برابر چشمانشان تکرار می شود.
مگر هر سال زمین های مرده در برابر چشمان ما
زنده نمی شوند؟ چه جای تعجب است که انسان های مرده
پس از سال ها جان بگیرند و سر از خاک بردارند؟!
قانون حیات و مرگ همه جا یکسان است.
اگر محال باشد که انسان ها بعد از مردن و خشک شدن
به زندگی برگردند، پس چرا این همه گیاهانی که می میرند
و می پوسند و خاک می شوند، بار دیگر در حیات نوینی
پا به عرصه وجود می نهند؟
چرا زمین های مرده پس نزول حیات بخش باران
تکان می خورند و به جنبش و حرکت در می آیند
و لباس زیبای زندگی به تن می کنند
وبا روییدن گیاهان و برآوردن شکوفه ها
وخندیدن گل ها (که همه نشانه زندگی هستند)
شور محشر به پا می کنند؟
اهداف دیگری که آیات قرآن دنبال می کنند عبارتند از:
- توجه به انسان کامل و قرآن به عنوان بهار حقیقی ،
- تذکرات اخلاقی مثل حیا ، چشم پوشی ،
- برکت بخش بودن زندگی ، خدمت به دیگران و انفاق ،
- استفاده بهینه از طبیعت و مواهب طبیعی.
- در قرآن به جای بهار از سنبل های آن مثل آب ،
- باران ، ابر ، باد ، گیاهان ، حرکت زمین ، رعد و برق و ....
- استفاده شده است.
- بهار از منظر قرآن مظهر رحمت ، قدرت و حقانیت حق است
- و گواه حقیقت معاد، با این حال برکات فراوان دیگری
- هم از بهار بیان می کند: پاکی و طهارت(فرقان 48)-
- برکت(ق 9)- گسترش رحمت(اعراف 57)-
- رزق الهی(جاثیه 5)- سرور و شادی(روم 48)-
- زندگی(زخرف 11)
- سوره هایی که بیشترین اشاره را به این برکات
- و نشانه های موجود در فصل بهار کرده اند
- عبارتند از: روم ، نحل و حج.
