خوشا به سعادت کسانی که در مشهدند

در جوار حرم امام هشتم ،

آن امام رئوفی که چون چشمه ی زاینده ای

به زوّار خود فیض می رسانند.

خوشا به سعادت عاشقانی که

از این فیوضات الهی توشه برمی گیرند .

خوشا به حال آنان که دست نوازشگر امام غریب ،

اشک های چشمشان را از دیده پاک می کند ،

به آنها تسلّی می دهد ،

قلبشان را از خستگی های دنیا سبک می کند ،

به روحشان آرامش می بخشد

وآنها را با دلی خالی از رنج و غم ، بدرقه می نمایند.

ما چه کنیم ؟

وقتی دلمان می گیرد سجاده ی عشق را پهن می کنیم

و دلمان را پرواز می دهیم . از راه دور

با سوز و آه ، به اماممان سلام می دهیم و زمزمه می کنیم :

یا ثامن الحجج ، یا علی ابن موسی الرضا(ع) ،

اگر بین ما فاصله بسیار است

و من نمی توانم به پابوست بیایم

دلم را روانه می کنم به بارگاهت .

این هدیه ی ناچیز را از من بپذیر .

ای امامی که رودخانه ی علومتان

به اقیانوس علم الهی متصل است

و دائم از فیض وجود اقدس الهی سرشار می شوید

آب باریکه ای از برکه ی وجودم را به رودخانه ی علمتان

برسانید تا بتوانم از چشمه ی علوم قرآنی بهره مند شوم.

همیشه از حرمت، بوی سیب می آید
صدای بال ملائک، عجیب می آید!

سلام! ضامن آهو، دل شکسته من
به پای بوس نگاهت، غریب می آید

طلای گنبد تو، وعده گاه کفترهاست.
کبوتر دل من، بی شکیب می آید

برات گشته به قلبم مُراد خواهی داد
چرا که ناله «امّن یُجیب» می آید