پس از آنکه بشیر بن حذلم، خبر رسیدن کاروان خاندان

امام حسین علیه السلام را به مردم مدینه اعلام کرد،

و مردم یکپارچه گریان به استقبال کاروان شتافتند،

امام سجاد علیه السلام با دست خود آنها را ساکت کرد.

آن‌گاه چنین خطبه خواند: « سپاس خداوندی راست که

پرودگار دو جهان است و فرمانروای روز جزا و آفریننده

همه مخلوقات. خداوندی که عقل‌ها قدرت درکش را ندارند،

و رازهای پنهان، نزد او آشکار است. خداوند را به خاطر

سختی‌های روزگار و داغ‌های دردناک و مصیبتهای بزرگ

و سخت و اندوه آوری که به ما رسید، سپاس می‌گزارم.

حمد خدای را که ما را با مصیبت‌های بزرگ و حادثه بزرگی

که در اسلام واقع شد، آزمود. ای مردم، اباعبدالله و عترت

او کشته شدند و زنانش اسیر، و سر مقدس او را بالای نیزه

در شهرها گرداندند، و این مصیبتی است که نظیر و مانندی

ندارد. ای مردم! پس از این مصیبت، کدام یک از مردان شما

دلشاد خواهد بود؟ کدام دلی است که از غم و اندوه خالی

بماند و کدام چشمی که از ریختن اشک خودداری کند؟

در صورتی که هفت آسمان بر او گریستند و ارکان آسمان‌ها

به خروش آمد، زمین نالید و درختان و ماهیان و امواج دریاها

و فرشتگان مقرب و همه اهل آسمان‌ها در این مصیبت

عزادار شدند. ای مردم! کدام دلی است که از کشته شدن

حسین علیه السلام نشکند؟ کدام چشمی که بر او نگرید

و کدام گوشی که بتواند این مصیبت بزرگ را که بر اسلام

وارد شده است، بشنود و کر نشود؟ ای مردم! ما را پراکنده

ساختند و از شهرهای خود دور کردند، گویا اهل ترکستان یا

کابل باشیم! بی آنکه مرتکب جرم و گناهی شده یا تغییری

در دین اسلام داده باشیم. چنین برخوردی را از

گذشتگان به یاد نداریم و این جز بدعت چیز دیگری نیست.

به خدا قسم اگر پیغمبر اکرم صل الله علیه وآله به جای

سفارش به رعایت حال ما خاندانش، فرمان می‌داد با ما

جنگ کنند، بیش از این نمی توانستند کاری بکنند.

انالله و اناالیه راجعون.

مصیبت ما چه بزرگ و دردناک و سوزاننده و سخت

و تلخ و دشوار بود. از خدای متعال خواهانیم

که در برابر این مصائب به ما اجر و رحمت عطا کند؛

زیرا او قادر و انتقام‌گیرنده است.» 

لهوف سید بن طاووس، ص 237.