کیفیت حشر مجرمان در روایات

مـعـاذ از پـیـامـبـر اکـرم (ص ) در مـورد آیـه ((یـَوْمَ یـُنـْفـَخُ فـِى الصُّورِ فـَتـَاءْتـُونـَ اَفْواجاًیامبر(ص ) فرمود:

((... ده گـروه از امـت من در روز قیامت به صورت پراکنده محشور مى شوند. خداوند این ده گروه را از جـمـله مـسـلمـانـان جـدا مـى کـنـد و صـورتـشـان را تـغـیـیـر مـى دهـد؛ گـروهـى بـه شکل میمون برانگیخته مى شوند، گروهى به صورت خوک ،گروهى وارونه ، پاها به بالا و سـر بـه پـایـیـن و بـاایـن حـال کـشـیـده مـى شـونـد، عـده اى کـور و بـعـضـى لال و کـر که تفکر نمى کنند، گروهى زبانهایشان را مى جوند پس چرک از دهانشان بیرون مى آید، بعضى دست وپا بریده و گروهى بر شاخه هایى از آتش ، کشیده شده ، عده اى بدبوتر از مردار و گروهى لباسهاى آتشین پوشیده اند.

آنـان کـه بـه صـورت مـیـمـون هـسـتـنـد، سـخـن چـیـنـانـنـد. آنـان کـه بـه صـورت خـوک هـسـتـنـد اهـل مال حرامند. امّا وارونه ها، رباخوارانند و کوران ، حاکمان به جور و ستم . کر و لالها کسانى انـد کـه نـسـبـت بـه اعـمـال خـود عُجب داشته و خودپسند بودند.

آنانى که زبانشان را مى جوند، دانشمندان و حاکمانى هستند که کردارشان با گفتارشان مخالف بوده است . دست و پا بریده ها، کـسانى اند که همسایه را اذیت مى کردند.

بر شاخه هاى آتش کشیده ها کسانى مى باشند که از مـردم نـزد پـادشـاه ، جـاسوسى و سخن چینى مى کردند. آنانى که بدبوتر از مردارند آنهایى هـسـتـنـد کـه از شـهـوات و لذتـهـا بـرخـوردار و حـق الهـى را کـه در مـال آنـها بوده ، نمى پرداختند. آنان که لباسهاى آتشین پوشیده اند، متکبران و فخر فروشها هستند.))

امام صادق (ع ) مى فرماید:

((کـسـانى که با مسلمانها دورو بودند ، در حضور بندگان خدا طورى سخن مى گفتند و در غیاب آنان طور دیگر، در قیامت دو زبان از آتش دارند.))

در روایتى دیگر پیامبر (ص ) فرمود:

((کسى که اهل گناه بزرگ ، زنا و لواط باشد، بدبوتر از مردار به دوزخ مى افتد، کسى که مـیـان هـمـسـران خـود بـه عـدالت رفـتـار نـکـنـد در قـیـامـت بـه دسـت او غـل و زنـجـیـر مـى زنـنـد، کـسـانـى کـه در دنـیـا مـتـکـبرند، در قیامت با قیافه هایى بسیار خُرد، لگدمال مى شوند.))

کیفیت حشر پرهیزکاران در روایات

امام جعفر صادق (ع ) در این زمینه مى فرماید:

((اَلْقِیامَةُ عُرْسُ الْمُتَّقینَ)

قیامت جشن عروسى پرهیزکاران است !

باز آن حضرت فرمود:

((عـلى (ع ) از رسـول خـدا (ص ) دربـاره تـفـسـیـر ایـن آیـه : ((یَوْمَ نَحْشُرُ الْمُتَّقینَ اِلَى الرَّحْمنِ وَفـْداً)) پـرسـیـد، فـرمـود: اى عـلى ! به درستى که (مراد از) ((وفد)) نیست مگر سواران ، آنان مردانى هستند که پرهیزکار و خداترس بودند، پس خداوند آنان را دوست داشت .

 و (به مقام ویژه ) اخـتـصـاص داد، و از اعـمـالشان راضى بود، و آنها را ((پرهیزکاران )) نامید، سپس فرمود: اى عـلى ! سـوگـنـد بـه کـسـى کـه دانـه را شـکافت ، و جان را آفرید آنان از قبرهایشان خارج مى شوند، و سفیدى صورتشان مانند سفیدى برف است ، بر تنشان لباسهایى است که سفیدى آن همچون سفیدى شیر است ، بر پاهایشان کفشهایى است که بندهایش از لؤ لؤ است که درخشش دارد ...

 بـا هـر شـخـصـى از پـرهیزکاران هزار فرشته ، از پیش روى او و سمت راست و سمت چپش مى بـاشـد ... (رسـول خـدا (ص )) فـرمـود: سـپـس خـداونـد جبار به فرشتگانى که با او هستند مى گوید: دوستان مرا به بهشت محشور کنید، آنها را با خلایق نگه ندارید، چون خشنودى من از آنان قـبـلاً مـحـقـق شـده و رحـمـت مـن بـر آنـان واجـب گـشـتـه ... آنـگـاه عـلى (ع ) پـرسـیـد: اى رسول خدا (ص ): آنها کیانند؟ فرمود: آنان تو و شیعیان تواند.))

رسول خدا (ص ) خطاب به على (ع ) فرمود:

((... اى عـلى ! تـو و شـیـعـیـانـت بر حوض (کوثر) هستید، هر کس را که دوست داشته باشید (از حـوض کـوثـر) مى آشامد، و هر کس را که دوست نداشته باشید نمى آشامد، و شما در روز وحشت بـزرگ (قـیامت ) در سایه عرش ‍ هستید، مردم در وحشتند، ولى شما وحشت نمى کنید، مردم اندوهگین هستند، اما شما اندوهگین نیستید ....))

امام صادق (ع ) فرمود:

((هـنـگـامـى کـه خـداونـد بـنـده مـؤ مـن را از قـبـر خـارج مـى کـنـد، بـا او مـوجـودى بـه شـکـل انـسان (شاید تجسم ایمان و تقوى ) است که پیشاپیش او حرکت مى کند، هرگاه بنده مؤ من صـحـنـه هـراس آورى از صـحـنه هاى ترسناک قیامت را مشاهده مى کند،

 آن همراه به او مى گوید: وحـشت نکن ، و اندوهگین مباش ، و بشارت باد بر تو سرور و کرامت از سوى خداى عزیز و بلند مرتبه ؛ تا اینکه در پیشگاه خداوند عزیز و بلند مرتبه مى ایستد، پس حسابرسى آسانى مى شـود، و بـه او دسـتـور داده مى شود که وارد بهشت شو و آن همراه جلوى او مى باشد، بنده مؤ من به او مى گوید: خدا ترا رحمت کند چه همراه خوبى (برایم ) بود ... ))

در روایتى دیگر از پیامبر (ص ) چنین آمده است :

((آگـاه بـاشـیـد، هـر کـه عـلى را دوست بدارد، خداوند نامه عملش را به دست راستش دهد و با او هـمـانـند حساب انبیاء ، محاسبه کند... . آگاه باشید، هر که على (ع ) را دوست داشته باشد، روز قـیـامت در حالى که صورتش مانند بدر (ماه شب چهارده ) مى درخشد محشور شود... . آگاه باشید، هـر کـه عـلى (ع ) را دوسـت داشـتـه بـاشـد، خـداونـد بـراى او آزادى از آتـش و گـذشـت از پل صراط و امنیّت از عذاب را مى نویسد....))

حوزه / گرد آوری: گروه دین و اندیشه سایت تبیان زنجان
http://www.tebyan-zn.ir/Religion_Thoughts.html

همانا بنده، مرا در حاجت خود می خواند پس من امر می کنم به برآورده کردن حاجت او. سپس او گناهی مرتکب می شود، پس من به فرشته می گویم: همانا بنده من با گناه خود سخط و ناراحتی مرا موجب شد، پس مستحقّ محرومیت و عدم استجابت دعاست و همانا او به آنچه که در نزد من است نمی رسد مگر به وسیله اطاعت و بندگی.

وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُ?ْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ.
ترجمه: چون بندگان من در باره من از تو بپرسند ،
بگو که من نزدیکم و به ندای کسی که مرا بخواند پاسخ می دهم پس به ندای من پاسخ دهند و به من ایمان آورند تا راه راست یابند.
(آیه ی 186 سوره مبارکه بقره)

امروز بنا داریم آیه ی 186 سوره مبارکه بقره را اندکی شرح دهیم. داستان از این قرار است که عده ای به محضر پیامبر اکرم رسیدند و از آن حضرت سوال کردند که آیا خدا دور است یا نزدیک؟ باید برای گفتگوی با وی بلند صحبت کنیم یا آرام؟
پس از این پرسش، وحی بر رسول خدا نازل شد و این آیه شریفه پاسخ سوال اصحاب پیامبر را در بر داشت.(قریب به مضمون)

بگو: اگر دعای شما نباشد، پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی کند. (فرقان ، 77)
اساساً دعا وسیله جلب توجه و عنایت پروردگار به بندگان است.

قرآن کریم می فرماید:

إنَّ الَّذِینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِینَ

بى‏تردید کسانى که از پرستش من تکبر مى‏ورزند زودا که سر افکنده وارد دوزخ شوند . (غافر،60)

در تفسیر این آیه شریفه بیان شده است که منظور از عبادت در این آیه، دعا می باشد. رسول خدا می‌فرمایند:

اذا اذن الله لعبد فی الدّعا فتح له باب الاجابه بالرحمه. (ارشاد القلوب ج1/ ص 149)
هرگاه خداوند بر روی بنده ای باب دعا را باز نماید، باب اجابت را نیز با مهربانی و رحمت می گشاید.

دعا از ضروری ترین نیازهای یک انسان است. انسان منهای دعا، فاقد هرگونه معنویت و تهی از هر گونه امیدواری است.
در روایات شریف تعابیر زیبایی در خصوص دعا مطرح شده است.

پیامبر اکرم می فرمایند:

افضل العباده الدعا (برترین و بافضیلت ترین عبادت دعاست)
و همان وجود نورانی می فرمایند:
الدّعا مخّ العباده یعنی دعا مغز عبادت است.

صدایی می آید!
صدایی آسمانی

گویی صدای دف های فرشتگان است

خبری هست !!


در آسمان شوری برپا شده است ...

عروس زمان

ماه خدا میاید ...


هیاهویی بپا شده است
مجلس جشن ملائک در اسمان برپاست


میلیاردها موجود در سراسر جهان
متوجه اتفاقی شده اند


آری ،ماه میهمانی خدااست

دلها یادش کرده اند صدایش میکنند


درمیخانه اسمانی را گشوده اند
نور را نشان همه میدهند


در خانه خدا باز است
وخوان الهی گسترده
نعمت فراوان و رحمت بی شمار

چه مهمانی باشکوهی !
چه میزبان کریم و دست و دلبازی !



30روز عاشقی و عشق بازی در راه است

اما در این طریق آیا
همه حرمت میزبان را نگه خواهند داشت؟


فطر خواهد امد
آیا ما مست می دوست خواهیم ماند؟

یا سبوی خدا را بار دیگر
مثل هر سال خواهیم شکست؟!!


خدایا به همه ما لیاقت حضور در این میهمانی
و سعادت درک برکات وفیوضات ماه خودت را عنایت کن
و آنچنان بر معنویات و ظرف وجودی ما بیافزای
که پایان رمضان آغاز دلداگی ماباشد

http://www.ayehayeentezar.com/thread23299.html#post166391

رسول خدا (صلى الله علیه و آله) فرمود:

ان ابواب السماء تفتح فى اول لیلة من شهر رمضان و لا تغلق الى اخر لیلة منه؛

درهاى آسمان در اولین شب ماه رمضان گشوده مى‏شود و تا آخرین شب آن بسته نخواهد شد.

(بحار الانوار، ج 93، ص 344)

رسول خدا (صلى الله علیه و آله) فرمود:

لو یعلم العبد ما فى رمضان لود ان یکون رمضان السنة؛

اگر بنده «خدا» مى‏دانست که در ماه رمضان چیست [چه برکتى وجود دارد] دوست مى‏داشت که تمام سال، رمضان باشد.

(بحار الانوار، ج 93، ص 346)

رسول خدا (صلى الله علیه و آله) فرمود:

هو شهر اوله رحمة و اوسطه مغفرة و اخره عتق من النار؛

رمضان ماهى است که ابتدایش رحمت است و میانه ‏اش مغفرت و پایانش آزادى از آتش جهنم.

(بحار الانوار، ج 93، ص 342)

امام صادق (علیه السلام) فرمود:

من افطر یوما من شهر رمضان خرج روح الایمان منه؛

هر کس یک روز ماه رمضان را (بدون عذر)، بخورد - روح ایمان از او جدا مى‏شود

(وسائل الشیعه، ج 7 ص 181، ح 4 و 5 _ من لا یحضره الفقیه ج 2 ص 73، ح 9)