امروز سر کلاس، استاد می خوند :

بشنو از نی چون حکایت می کند

از جدایی ها شکایت می کند

به این فکر می کنم که این کلمه ی پنج حرفی

عجب تاثیراتی تو زندگی ها داره

چه آتیشی به دلها می زنه

چه فاصله ای بین آدمها میندازه.

چه فرصت هایی رو تباه می کنه

چه زخم عمیقی ایجاد می کنه

چه اشک هایی رو سرازیر می کنه

چه حسرت هایی رو محسوس می کنه

چه موهایی رو سفید می کنه

و چه بدن هایی رو در خاک می کنه

وقتی به این بیت می رسه که:

کز نیستان تا مرا ببریده اند

از نفیرم مرد و زن نالیده اند

در واقع هر که طعم تلخ جدایی رو به هر شکلی چشیده باشه

دلش می خواد با شاعر هم ناله بشه و فریاد سر بده.

و استاد بیت سوم مثنوی مولانا رو می خونه:

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

استاد میگه شرحه گوشتیه که از درازا بریده باشند

و ادامه میده از درد نالیدن و از میل و اشتیاق سخن گفتن

پیش کسی ارزشمنده که سینه اش از درد جدایی  ریش ریش شده باشه.

من به یاد این شعر می افتم:

از درد سخن گفتن و از درد شنیدن

با مردم بی درد ندانی که چه دردیست