در روایت است که «رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله به واسطه زنا مردى را سنگسار فرمود. یکى از حضار به رفیقش گفت: «این شخص در جایگاه خود کشته شد مثل سگ.» پس از آن پیغمبر صلّى اللّه علیه و آله با آن دو نفر به مردارى عبور کردند. فرمود به آنها:
«با دندانهاى خود از گوشت این مردار بکنید.» عرض کردند: یا رسول اللّه، از گوشت مردار بخوریم! فرمود: «آنچه از [غیبت کردن] برادرتان به شما رسید، گندش بیش از این است!» آرى، رسول اکرم، صلّى اللّه علیه و آله، به قوّت نور بصیرت مىدید حقیقت عمل آنها را که گندش از مردار بیشتر است.
و در روایت دیگر است که غیبت کننده در روز قیامت گوشت خود را مىخورد.
و در روایتی دیگر از امیرالمؤمنین علیه السلام روایت شده که:
«نوف» گوید: «گفتم به مولى علیه السلام: «زیاده از این موعظه فرما مرا.»
فرمود: «دورى کن از غیبت، زیرا که آن غذای سگهاى جهنم است.» پس از آن فرمود: «اى نوف، دروغگوست کسى که گمان کند حلال زاده است و حال آنکه گوشتهاى مردم را مىخورد به غیبت.»
و منافات میانه این روایات شریفه نیست، همه اینها ممکن است واقع شود:
هم گوشت مردار بخورد، و هم از گوشت خود بخورد، و هم به صورت سگ باشد و خوراکش مردار باشد، و هم به صورت مردار باشد و خوراک سگهاى جهنم باشد.
آن جا مثل این عالم نیست که هر موجود فقط یک صورت بتواند داشته باشد، در آنجا یک موجود صور متعددی ممکن است داشته باشد. چنانچه در محل خود ثابت شده است.
و در کتاب عقاب الأعمال از رسول الله صلی الله علیه وآله روایت شده که: «کسى که قدم برداشت در مسیر غیبت برادرش و کشف سرّ او، اوّل قدمى که بردارد در جهنم گذارد، و آشکار کند خداوند [عیبها و] امور مخفی او را در بین خلایق.» اینها حال روز قیامت و جهنم او که این طور خداوند تعالى او را مفتضح در بین خلایق و در محضر ملکوتیین فرماید.
و در «وسائل» از حضرت صادق، علیه السلام، روایت شده که حضرت رسول، صلّى اللّه علیه و آله فرموده اند: «کسى که غیبت کند مرد مسلمى را، باطل شود روزه او و شکسته شود وضوى او، و بیاید روز قیامت در حالى که از دهن او بویى مىآید که از بوى مردار گندش بیشتر است، که اذیت می شوند از آن اهل محشر. و اگر بمیرد قبل از توبه، مرده است در صورتى که حلال شمرده چیزى را که خداوند حرام شمرده است.» این هم حال قبل از ورودش به جهنم که در نزد اهل محشر مفتضح و رسواست و در شمار کفار است، زیرا که حلال شمارنده ی حرام الهى کافر است. و پیرامون حال برزخ او نیز روایت از رسول خدا، صلّى اللّه علیه و آله- گردیده:
«گذشتم در شب معراج به قومى که رویهاى خود را با ناخنهای خویش خراش مىدادند. از جبرئیل پرسیدم اینها کیاناند؟ گفت: «اینها کسانى هستند که غیبت مردم را مىکردند و آبروی آنها را می بردند»
پس، معلوم شد که شخص مغتاب در برزخش رسوا و مفتضح است، و در محشر پیش اهل آن خجل و شرمسار است، و در جهنم نیز با رسوایى و بىآبرویى خواهد به سر برد، بلکه بعض مراتب آن نیز اسباب رسوایى در این عالم شود.
چنانچه در حدیث شریف کافى وارد است:
حضرت صادق، علیه السلام، از حضرت رسول، صلّى اللّه علیه و آله، حدیث مىکند که فرمود: «اى گروهى که به زبان اسلام آوردید و ایمان به قلب شما وارد نشده، مذمّت نکنید مسلمانان را و جستجو نکنید زشتی های پنهان آنها را، زیرا که کسى که عیبهای پنهان آنها را جستجو کند، خداوند جستجو کند عیبهای پنهان او را، و کسى را که خدا جستجوى عیبهای پنهان او کند، مفتضح کند او را اگر چه در خانهاش باشد.»
خداوند تبارک و تعالى غیور است و دریدن آبروی مؤمنین و آشکار ساختن عیوب پنهان آنها هتک ناموس الهى است. اگر انسان بی حیایى را از حدّ گذراند و هتک حرمات الهیه نمود، خداوند غیور مستورات او را، که به لطف و ستّاریت خود پنهان فرموده بود، آشکار مىفرماید و در بین مردم در این عالم و ملائکه و انبیا و اولیا، علیهم السّلام، در آن عالم مفتضح مىشود.
