مفاسدی که در آستانه انقلاب حضرت مهدی (علیه السلام) فراگیر می شود، بسیار است.
امام صادق(علیه السلام) در روایتی، نوع مفاسدی که در آخرالزمان رایج می شود وبعضی
از آن ها جنبه اجتماعی وسیاسی، و بعضی جنبه اخلاقی دارد را پیش بینی کرده است.
حضرت می فرمایند:

1.آنگاه که دیدی حق مرده و اهل حق از میان رفتند.
2.ستم همه جا را فرا گرفته است.
3.قرآن فرسوده شده ، و بدعت هایی از روی هوا وهوس درمفاهیم آن آمده است.
4.دین بی محتوا شده، همانند ظرفی که آن را واژگون می سازند.
5.اهل باطل بر اهل حق بزرگی می جویند.
6. آشکارا شراب بنوشند، و برای نو شیدن گرد هم آیند، کسانی که از خدا نمی ترسند.
7.فسق آشکار گردیده و مردان به مردان و زنان به زنان اکتفا می کنند.
8.شخص مومن ، سکوت اختیار کرده و سخنش را نمی پذیرند.
9.شخص فاسق دروغ می گوید، و کسی دروغ و افترایش را بر او باز نمی گرداند.
10.بچه کوچک، مرد بزرگ را خوار می شمارد.
11.پیوند خویشاوندی بریده می شود.
12.هر که را به کار بد بستایند، خوشحال می گردد.
13.پسر بچه همان می کند که زن می کند.
14.زنان با زنان تزویج می نمایند.
15.مداحی و چاپلوسی فراوان شده است.{البته نه مداحی در سوگ ائمه -علیهم السلام-}
16.مرد، مال خود را در غیر راه خدا خرج می کند و کسی از او جلو گیری نمی کند.
17.چون شخص موءمنی را ببیند از کوشش و تلاش او به خدا پناه برد.
18.همسایه، همسایه خود را اذیت می کند و مانعی برای او در این کار نباشد.
19. خانه کعبه تعطیل شده و دستور به ترک آن داده می شود.
20.امر به معروف کننده خوار است.
21.فاسق در آنچه خدا دوست ندارد، نیرومند و ستوده است.
22.اهل قرآن و هر که آنان را دوست دارد، خوار است.
23.راه خیر بسته شده و راه شر مورد توجه قرار گرفته است.
24. و دیدی که شر آشکار است و از آن نهی نمی شود، و هر که کار زشت انجام دهد معذورش می دارند.
25. کافر خوشحال است، از آنچه در مومن می بیند و شاد است از این که در روی زمین فساد و تباهی بیند.
26.مرد به زبان می گوید، آنچه را که عمل به آن نمی کند.
27.مردان خود را برای استفاده مردان فربه می کنند و زنان برای زنان.
28.زندگی مرد از پس او اداره می گردد وزندگی زن از فرج او.
29.زنان مانند مردان برای خود انجمن ها ترتیب می دهند.
30.به مرد ها پول میدهند که با آنها یا با زنانشان عمل نامشروع انجام دهند.
31.شخص متمول از شخص با ایمان عزیزتر است.
32.ربا خواری آشکار است و ربا خوار مورد ملامت قرار نمی گیرد.
33.زن ها به عمل زنا افتخار می کنند.
34.زن برای نکاح مردان با شوهر خود همکاری می کند.
35.بیشتر مردم و بهترین خانه ها آن باشد که به زنان در هرزگی شان کمک کند.
36.مومن به خاطر ایمانش غمناک و پست و خوار میگردد.
37.بدعت و زنا آشکار می گردد.
38.مردم به شهادت ناحق اعتماد می کنند.
39.دستورات دینی طبق تمایلات اشخاص تفسیر می گردد.
40.حلال تحریم شود و حرام مجاز.
41.مردم چنان در ارتکاب گناه جری شده اند که منتظر رسیدن شب نیستند.
42.مومن نمی تواند کار بد را نکوهش کند، جز با قلب.
43.مال کلان در راه غضب اللهی خرج می شود.
44. زمامداران به کافران نزدیک می شوند و از نیکان دوری می گزینند.
45.والیان در داوری رشوه می گیرند.
46.پست های حساس دولتی به مزایده گذارده می شود.
47.مردم با محارم خود نزدیکی می کنند.
48.به تهمت و سوء ظن مرد به قتل می رسد.
49.مرد به مرد پیشنهاد عمل زشت می کند و خود و اموالش را در اختیار او می گذارد.
50.در میان مردان کار های زنانگی آشکار گشته (و خود را مانند زنان زینت می کنند، همان طور که زن
برای جلب نظر شوهرش خود را آرایش می کند).
51.مرد به خاطر آمیزش با زنان مورد مورد سرزنش قرار می گیرد(که چرا با مردان آمیزش نمی کند).
52.مرد از کسب زنش از هرزگی نان می خورد و آن را میداند و به آن تن می دهد.
53.زن برمردخودمسلط می شودوکاری راکه مردنمی خواهدانجام می دهد،وبه شوهر خودخرجی میدهد.
54.مرد، زن وکنیزش را(برای زنا)کرایه می دهد و به خوراک و نوشیدنی پستی تن در میدهد.
55.زنان مسلمان خود را در اختیار کافران می گذارند.
56.سوگند های به ناحق به نام خدا بسیار می گردد.
57.قمار آشکار می گردد.
58.شراب را بدون مانع علنا می فروشند.
59.مردم شریف را خوار می کند، کسی که مردم از تسلط و قدرتش ترس دارند.
60.نزدیک ترین مردم به فرمانروایان کسی است که به دشنام گویی ما خانواده ستایش شود.
61.هر کس ما را دوست دارد، دروغ گویش می دانند و شهادت او را نمی پذیرند.
62.بر گفتن حرف زور و ناحق مردم با همدیگر رقابت می کنند.
63.شنیدن قرآن بر مردم سنگین وگران می آید و در عوض، شنیدن سخنان باطل بر مردم آسان است.
64.همسایه، همسایه را از ترس زبانش گرامی می دارد.
65.حدود خدا تعطیل شده و در آن طبق دلخواه خود عمل می کنند.
66.مساجد طلا کاری می شوند.
67.راستگوترین مردم پیش آنها، مفتریان دروغگو می باشند.
68.شر و سخن چینی آشکار می شود.
69.ستم کاری شیوع می یابد.
70.غیبت را سخن نمکین می شمارند و مردم همدیگر را بدان مژده می دهند.
71.برای غیر خدا به حج و جهاد می روند.
72.سلطان به خاطر کافر، مومن را خوار می کند.
73.خرابی و ویرانی بیش از عمرانی و آبادی است.
74.زندگی مردم از کم فروشی اداره می شود.
75. لهو و لعب آشکار می گردد و کسی که از کنار آن عبور می کند از آن جلوگیری نمی کند(و کسی
جرات جلو گیری را ندارد).
76.خونریزی آسان می شود.
77. آشوب بسیار می شود.
78.نماز را سبک می شمارند.
79. با حیوانات عمل زشت انجام می دهند.
80. فقیه برای غیر دین فقه می آموزد و دنیا و ریاست طلب می کند.
81. مرد مال بسیار دارد، ولی از وقتی که آن را پیدا کرده و زکات آن را نپرداخته است.
82.مرد روز خود را به نشئه(شراب) به شب می برد و شب را به مستی صبح می کند.
83. قبر مرده ها را می شکافند و آنها را می آزارند و کفن هایشان را می فروشند.
84.حیوانات همدیگر را می درند.
85.مرد به مصلی می رود، ولی چون بر می گردد جامه در تن ندارد.
86.دل مردم سخت و چشمان شان خشک شده و یاد خدا بر آنان سنگین می آید.
87.کسب های حرام شیوع یافته و بر سر آن رقابت می کنند.
88.نماز خوان برای ریا و خود نمایی نماز می خواند.
89.مردم دور کسی را گرفته اند که قدرت دارد.
90. مردم و انجمن ها پیروی نمی کنند مگر از توانگران.
91. مرده را به مسخره می گیرند و کسی برای مرگ او غمگین نمی شود.
92. هر سال بدعت و شرارت بیشتر می شود.
93.آلات لهو و لعب (حتی) در مکه و مدینه آشکار می گردد.
94.مردم به همدیگر نگاه می کنند و به مردم بد کار اقتدا می کنند.
95. به فقیر چیزی می دهند، در حالی که به او می خندند و برای غیر خدا به او ترحم می نمایند.
96.راه خیر به کلی خالی است و کسی از آن راه نمی رود.
97. در مکه و مدینه کار هایی می کنند که خدا دوست ندارد و کسی هم نیست که مانع شود و هیچ
کس آنها را از این عمل زشت باز نمی دارد.
98. هر کس روزی حلال می جوید ، مورد سرزنش قرار می گیرد و جوینده حرام ، مورد ستایش و تعظیم
است .
99. مرد سخن حق می گوید و امر به معروف و نهی از منکر می کند؛ دیگران او را نصیحت می کنند و می
گویند: این کار بر تو لازم نیست.
100. مرد برای غرض دنیایی ریاست می طلبد و خود را به بد زبانی مشهور می سازد تا از او بترسند وکار
ها را به او واگذار کنند.
101.نشانه های آسمانی پدید می آید، ولی کسی از آن هراس ندارد.
102.مردم در حضور جمع، همانند بهائم مرتکب اعمال جنسی می شوند و هیچکس از ترس، کار زشت را
انکار نمی کند.
103.مرد در غیر طاعت خدا زیاد خرج می کند، ولی در مورد اطاعت خدا از کم هم دریغ می ورزد.
104.آزار به پدر و مادر آشکار می گردد و مقام آن هارا سبک می شمارند و حال آن ها در پیش فرزند از
همه بد تر باشد، و از این که به آنها افترا زده شود، خوشحال می شوند.
105.زنها بر حکومت غالب گشته و پست های حساس را قبضه می کنند، و کاری پیش نمیرود، جز آن چه
طبق دلخواه آنان باشد.
106.پسر به پدر خود افترا میزند و به پدر و مادر خود نفرین می کند و از مرگشان خوشحال می شود.
107.اگر روزی بر مردی بگذرد که در آن روز گناهی بزرگ مرتکب نشده باشد، مانند هرزگی یا کم فروشی
یا انجام کار حرام یا میخوارگی، آن روز غمگین است و خیال می کند که روزش به هدر رفته و عمرش در
آن روز بی خود تلف شده است.
108.سلطان مواد غذایی را احتکار می کند.
109.حق خویشاوندان پیامبر(خمس) به نا حق تقسیم می شود و بدان قمار بازی می کنند و میخوارگی
می نمایند.
110.با شراب مداوا می کنند و بدان بهبودی می جویند.
111.مردم در مورد ترک امر به معروف و نهی از منکر و بی عقیدگی یکسان می شوند.
112.منافقان و اهل نفاق سر و صدایی دارند و اهل حق بی سر و صدا و خاموشند.
113.برای اذان گفتن و نماز خواندن مزد می گیرند.
114.مسجد ها پر است از کسانی که ترس از خدا ندارند و برای غیبت و خوردن گوشت اهل حق به
مسجد می آیند و در مساجد، از شراب مست کننده توصیف می کنند.
115.شخص مست که از خرد تهی گشته بر مردم پیش نمازی می کند و به مستی او ایراد نمی گیرند و
چون مست گردد، گرامیش می دارند.
116.هر که مال یتیمان را بخورد، شایستگی او را می ستایند.
117.قضات به خلاف دستور خدا داوری می کنند.
118.زمامداران از روی طمع خیانت کاران را امین خود می سازند.
119.میراث (یتیمان) را فرمانروایان به دست افراد بد کار و بی باک نسبت به خدا داده اند، از آنها حق و
حساب می گیرند و جلوی آنها را رها می سازند تا هرچه می خواهند انجام دهند.
120.بر فراز منبرها مردم را به پرهیزکاری دستور می دهند، ولی خود گوینده به آن دستور عمل نمی
کند.
121.وقت نماز را سبک می شمارند.
122.صدقه به وساطت دیگران به اهل آن می دهند و به خاطر رضای خدا نمی دهند، بلکه از روی در
خواست مردم.
123.تمام هم و غم مردم شکم و عورت شان است.باکی ندارندکه چه بخورند و با چه آمیزش کنند.
124.دنیا به آنها روی آورده است.
125.نشانه های حق مندرس گشته است.

امام صادق(علیه السلام) پس از پیش بینی اینحوادث خطاب به راوی فرمود:

در چنین موقعی مواظب خود باش.نجات خود را از خداوند بخواه (فرج نزدیک است) و بدان که مردم با این
نافرمانی ها مستحق عذابند.اگر عذاب بر آنها فرود آمد و تو در میان آنها بودی، باید به سوی رحمت حق
بشتابی تا از کیفری که آنها به واسطه سرپیچی از فرمان خدا می بینند، بیرون بیای. بدان که خداوند
پاداش نیکوکاران را ضایع نمی گرداند.(و ان رحمة الله قریب من المحسنین)

منبع:http://ya3montazer.blogfa.com