کنج خرابه ای، نور به آسمان حواله می کند.

سایبانی نیست؛ سوز آتش، جسم ها را می گدازد

و سوزاننده تر، زخم زبانی است که از گوشه و کنار،

شعاع قلب ها را درمی نوردد.

صبر، خسته و خسته تر می شود؛

اما کسی هست که صبر را خسته کرده است.

گرده ای که هیچ گاه از آتش زخم زبان خمیده نشد

و حتی در طوفان بلا گفت:

«ما رأیت الاّ جمیلا.»

 بساط جور را جوابی نبود.کسی یارای مصاف نداشت.

صدایی از آسمان می گفت:

 کسی جز او، داغ برادر را چنین، تاب نمی آورد!

منبع:http://razebehesht7.blogfa.com/